Ondanks de levensgrote boon die ik heb voor Ousmane Ag Mossa -al helemaal sedert ik de kans had een heel lang interviewgesprek te hebben met de man- beschouw ik mezelf niet echt als een kenner van zijn werk. Daarvoor begrijp ik al te weinig van de teksten van zijn nummers, maar ik weet wel dat Tamikrest me de jongste tien jaar en nu al zes platen lang heerlijke momenten van muzikaal genot hebben bezorgd. Bijgevolg keek ik met meer dan gewone belangstelling uit naar hun nieuwe worp, temeer omdat al even van tevoren was aangekondigd dat de hier in huis al even geliefde Hindi Zahra eraan zou meewerken.

Het eerste dat opvalt, als je de nieuwe plaat gaat beluisteren, is dat de band duidelijk een meer rockgerichte aanpak gekozen heeft. Waar ze tot nu toe meestal binnen de contouren van de woestijnblues opereerden, klinken ze op de nieuwe resoluut als een rockband, die zijn invloeden manifest in de jaren ’70 van vorige eeuw heeft zitten.

Naar ik lees in het persblaadje van Glitterbeat -dat label is de natuurlijke thuis voor een band als Tamikrest-, betekent “Tamotaït” zoveel als Hoop op betere tijden” en wie de recente gebeurtenissen in Mali een beetje volgt, weet dat daar meer dan een beetje nood aan is. Al te lang reeds worden de Tamasheq -zo noemen de Toeareg zichzelf- ervan weerhouden een eigen leven te leiden in een eigen land. Oorlog, stammentwisten, banditisme, corruptie…je noemt het maar en de Kamasheq waren/zijn er het slachtoffer van en een song als “Azawad” (=thuisland) maakt duidelijk hoe diep één en ander in het dagelijkse leven, denken en doen van de bandleden.

Je merkt ook erg duidelijk dat de nummers het resultaat zijn van collectief componeren, vaak beginnend vanuit een riff, een ritme, een melodielijn…. die door één van de muzikanten aangebracht wordt en waarmee elkeen dan aan de slag gaat. Dat levert alweer een sublieme plaat op, waarin de trots, de bereidheid om de strijd aan te gaan, de verontwaardiging aan bod komen, maar net zo goed momenten van heimwee, hoop en verlangen hun plaats vinden. Immers, de bandleden zijn gedwongen ballingen (“assouf”) geworden, nu er in hun land geen leven meer mogelijk is. De gasten wonen nu in Algerije of Parijs en keren nog slechts af en toe naar de desolate grensgebieden tussen Mali en Algerije terug.

Zo is “Amzagh” een lied dat bekijkt hoe we ons vandaag gedragen en hoe dat mogelijk onze toekomst zal beïnvloeden. Aansluitend daarop focust het uitermate stevige “As Sastnan Hidjan” op één van de mogelijke uitzichten van die toekomst: dit lied handelt over revolutie. De Tamasheq cultuur en tradities moeten blijven bestaan, maar daarvoor zal gevochten moeten worden.

Het vuur dat daarvoor nodig is, doet nog iets extra: het geeft warmte en comfort, zoals bezongen wordt in het prachtige “Timtarin”, waarin Hindi Zahra haar opwachting maakt. Helemaal toevallig gebeurt dat niet: Tamikrest bandlid en gitarist Paul Salvagnac speelde jarenlang in Zahra’s band en het was in Brussel dat Hindi voor het eerst kwam meezingen, helemaal zonder voorafgaande repetitie. Wat zij inbracht, was dermate overtuigend dat de band haar sedertdien heel geregeld op het podium uitnodigt, als dat in haar tourschema past.

Een andere nieuwigheid is dat Tamikrest ging opnemen in Japan: tijdens een tournée daar, werd Ousmane geraakt door de klankkleur van een aantal van de Japanse volksinstrumenten en hij besloot daar wat mee te doen. Bijna gooide een typhoon roet in het eten, maar uiteindelijk kunnen we op “Tabsit”, dat de plaat afsluit, horen wat die Japanse opnames voortgebracht hebben.

Aan de knoppen zat deze keer David Odlum, bij kleinelettertjeslezers bekend als producer van Glen Hansard en Tinariwen en opnametechnicus op Tamikrest’s “Tidal’ van 2016. Die “promotie” doet de sound van Tamikrest veel goeds: er werd blijkbaar heel hard aan de uiteindelijke klank gewerkt voordat de eigenlijke opnames begonnen, en dat leidt onder meer tot de ronduit magistrale track “Anha Achal Wad Namda”: naar mijn mening is dit het allerbeste dat Tamikrest ooit opnam, al was het maar omdat het het dichtst in de buurt komt bij wat de band tegenwoordig live betekent: recht voor de raapse rock ’n’ roll van over de halve wereld.

(Dani Heyvaert)